Galatasaray ‘a Erzincanspor’dan transfer edilen Kerem Aktürkoğlu, sarı kırmızılı grubun vazgeçilmez isimleri ortasına girdi. Gösterdiği performansla ulusal kadroya kadar yükselen genç futbolcu, Galatasaray Mecmuası’nın şubat sayısına konuştu. Kerem, meslek başlangıcından Galatasaray’a geliş sürecine, Marcao ile hengamesinden ulusal ekibe geliş sürecine kadar biroldukca bahiste samimi açıklamalar yaptı.
İşte Kerem Aktüroğlu’nun Galatasaray Mecmuası’na verdiği söyleşi:
Futbola nasıl başladığını okurlarımıza özetlemek gerekirse özetler misin?
Aslında yazılan, çizilen çok şey var ancak ben kendi ağzımdan bu öyküyü fazlaca anlatmadım o yüzden hakikaten anlatmak isterim. Öncelikle, ben Gölcükspor’da futbola başladım. Olağanda şüphesiz sokaklardaki her genç çocuk üzere ben de fazlaca futbol oynadım. Futbol tutkusu, futbol aşkı fazlaca fazlaydı içimde. Babam da bunu en uygun bilenlerdendi. Her vakit takviye verenlerdendi. örneğin okul grubundayken bile her maçıma gelirdi. Yani kent şehir gelmişliği vardır. Şu anda bile geliyor. Düşünün en alttayken bile, düşük düzeydeyken bile geliyordu. Babam benim hakikaten en büyük destekçim. İnanılmaz, inanılmaz dayanağı olmuştur. Yani ben “Pes ettim” dediğim anda bile her vakit gerimde durmuştur. Futbola Gölcükspor’da başladım. Futbol okulunda oynuyorduk evvela. Orada hoş geçiyordu her şey benim için. Futbol okulları halı alanlarda oynanıyor biliyorsunuz. daha sonrasında biz kategori atladık; U16 düzeyine gelmiştik. Hocalarım bu biçimde beni değerlendirmiyordu, benim mevkiimde diğer birini değerlendiriyordu.
Mevkiin neydi?
bu biçimdelar ben forvet gerisi olarak oynuyordum. Forvet başladım birinci futbola. daha sonra forvet ardı, daha sonra da kanat olarak evrildik. daha sonrasında babamla konuştuk. Bizim kendi mahallemizin, oturduğumuz yerin bir kadrosu var. Orada tanıdıklarımız falan vardı. Babam dedi ki; “birlikte buraya gidelim. Sen burada daha başarılı olursun. Burada sana daha hayli talih verecekler. Burada sen daha hayli maç oynayacaksın.” Biraz şöyleki bakılıyordu oraya geçtiğimde; attan inip eşeğe binmek üzere bakılıyordu. Zira Gölcükspor profesyonel bir kulüp, benim gittiğim kulüp amatör bir kulüptü ve alt yaş kategorilerde oynayacaktım. O dönem U16, U17, U19 A gruplarında dört kategoride de oynadım.
70-80’e yakın maç yaptım. bu biçimde yaşım 16 civarlarındaydı. Bunun benim gelişimimde fazlaca büyük etkisinin olduğunu düşünüyorum zira hayli fazla maç oynadım, benden büyüklerle de oynadım. Bana epey büyük deneyim kazandırdı.
İsmi neydi?
Amatör, Hisareyn Spor. Kocaeli’ne gittiğimde oraya daima giderim. Emekleri epeyce bende. Onları asla unutamam o bakımdan benim en büyük gelişimim oydu.
daha sonra Başakşehir seçmeleri…
Evet, biz seçmelere gittik Başakşehir’e. 2014’te sanırım. Seçmeler de hoş geçmişti. Babamla oturuyorduk. Mustafa Sarıgül altyapı sorumlusuydu, dedi ki; “Kerem senle birlikte olmak isteriz, ekibimizde görmek isteriz ancak bizde kalacak yer yok. Altyapı tesisi yok. Ya gidip geleceksin ya da kendine bir yer bulacaksın. Öbür türlü olmaz.”
Sıkıntı bir karar anıymış…
O gün “Tamam. Biz düşünelim” dedik babamla ve oradan çıktık. Ben o gün şunu söylemiştim, hatta babam her seferinde onu söyler, “Baba, benim önümü aç. İleride seni suçlamamı istemiyorsan bana bir biçimde yardımcı ol. Ben burada olmak istiyorum, burada oynamak istiyorum.” Hayallerime bir adım daha yaklaştığımı hissediyordum. Sonuçta üstün lig grubu, onun altyapısında lacağım.
Ve…
İstanbul’da kalmaya karar verdik. sıradan zorlandık bir yer bulmak için. Bir tane yurt üzere bir yer bulmuştuk. İstanbul’da 1 sene yurtta kaldım. Yurt Fatih’te, bizim tesisler Balat’taydı. Yakındı, her sabah kalkıyordum, okula gidiyordum. Okuldan daha sonra tesise gidiyordum. Bir dönem o denli geçti, U17’de oynadım, akabinde birinci profesyonel imzayı attım Başakşehir’e.
daha sonrasında her şey süratli gelişti galiba…
Benim için süratli gelişti, bir o kadar da farklı bir yere döndü. U17’de oynarken bir sene daha sonra A gruba çıktım.16-17 yaşındaydım. A ekipte biraz bocaladım, birkaç eza oldu. İstediğim üzere gitmedi. daha sonra beni kiralık gönderdiler Bodrumspor’a.
Bodrum’da bir yıl kalmışsın?
Bir yıl kiralık oynadım. Bodrum bu biçimde 3.ligdeydi. Ben üç sene 3. ligde oynadım. daha sonrasında Bodrum’da şampiyon olduk, 2.lige çıktık. daha sonrasında tekrar döndüm Başakşehir’e. yenidendan “Güzel bir yıl geçiririm, ekipte olurum” diye düşünüyordum ancak olmadı. Bu sefer beni kiralık göndermek istediler fakat “Erokspor’a gideceksin” dediler. Uyuşmazlık oldu. Beni bu biçimde isteyen kadrolar var 2.ligden, PTT’den. “Kiralık gönderecekseniz bari istediğim kulübe gönderin” dedim. “Yok,” dediler, “Kabul etmiyoruz.” Benim de bir senem vardı, ben de gitmemeye karar verdim.
4 yılı tamamlamak için mi?
3 yıl anlaşmıştık. 18 yaşımdan evvel imzaladığım için 3 yıl anlaşabiliyorduk. 3 yıllık kontratımdan bir sene kaldı. “Ben gitmek istemiyorum oraya” dedim. “bu biçimde gitmezsen takım dışısın. Bir sene egzersiz yapacaksın altyapıda” dediler.
Sıkıntı bir kararmış gerçekten…
Biz o denli bir karar aldık babamla, konuştuk. 1 sene beni Kocaeli’nden İstanbul’a Balat’a her gün egzersizlere getirip götürdü. Antrenmanlarımız sat 09.00’daydı. Sabah 06.30-07.00’de kalkıp kahvaltıyı yolda yapıyorduk. Erkenden çıkıyorduk, trafiğe yakalanmamak için. Gidiyorduk geliyorduk her sabah. Gitmeyince kasvet oluyordu. bu biçimdelar Mustafa Hoca altyapı sorumlusuydu. O da hayli yardımcı oluyordu bana sağ olsun.
Çok sıkıntı bir sene…. Pes etmek fazlaca kolaymış…
O dönem her şey bitmişti ben de. “Baba zorlamanın bir manası yok. Demek ki buraya kadarmış” diyordum. Olmayacak zira. Her sabah kalkıyorum, ruhsal olarak epey çökmüş durumdayım. bu biçimde babam her sabah “Oğlum ben gdolayıyorum seni. Ben zorlanmıyorum, sen niçin zorlanıyorsun? Geçersin otomobilin ardına, uyursun” diye beni daima motive etti. İnanılmaz bir dayanağı oldu. devirde ben bırakmayı bile düşünmüştüm, fazlaca dağılmıştım, ümitsizliğe kapılmıştım. daha sonrasında bir sene oynamadık. Mukavelem bitti. Beni üst liglerden 3.lig harici bir ekiplere gittiğim vakit yetiştirme bedelim çıkıyordu ve yüksek bir fiyat çıkıyordu. O periyot yani 2018- 19 döneminde Üstün Lig’de bir ekibe gitsem yetiştirme bedelim 600 bin, PTT’deki kadrolarda ise 375 bini buluyordu. Alt liglerde, 2.ligde de bu sayı 240 bin idi. Bu paralar bir sene futbol oynayamamış biri için ödenmek istenmiyordu. Ekipler “Bir sene futbol oynamamışsın. Sanki nedir durumun? Diyordu. Ne kadar genç olsan da riskli. Dedim ki; “Bu yetiştirme bedelini ben sıfırlayacağım. İki sene üst üste oynadığım vakit bir sene de evvelinde oynamıştım 3.ligde oynadığın vakit yetiştirme sıfırlanıyormuş, biz bunu TFF’den onaylattık.
Yeni bir karar anı daha…
Babam ile oturduk. Ailem de var tabi annem, ağabeylerim var…
Ağabeylerin?
İki tane abim var, biri 92’li, biri 94’lü, onlar da futbol oynadılar, daha sonra bıraktılar, okudular. Bir abim siyaset bilimi, kamu idaresi okudu. Başkası makine mühendisi oldu. Ailenin futbol tarafını seçen benim yani. Herkes başladı ancak ben devam ettim.
sonucunız ne oldu?
İki sene daha oynamak… Evvel Karacabey’de oynadım, oradan Erzincan’a gittim ve her şey aslında Erzincan’da patladı diyebilirim. Çok hoş bir dönem geçirdim orada. 20 gol atmıştım, kanat oynuyordum. Başakşehir’de kanat oynamaya başladım ben. Başakşehir’e forvet gerisi gitmiştim, kanat oldum, sol açıksağ açık yaptılar. daha sonrasında futbol ömrüm değişik oldu, Erzincan’dan daha sonra…
Fevkalade bir hikaye… Senin yaşadıklarına benzeri hayli örnek vardır herbiçimde…
Daha fazlası vardır aslında. Daha berbatları bile vardır. Ben bırakmadım. Hem babam bana harikulade takviye verdi, tıpkı vakitte ben çok zorladım zorladım, pes etmedim. Tahminen benim üzere olan, bırakan, pes eden illaki vardır. Nitekim güç yani. İnsanın önüne neler çıkabileceğini, neler çıkardıklarını nazaranbiliyorsunuz…
Senin yaşında, yani bu biçimdeki yaştaki futbolculara baban üzere danışmanlık yapacak, yol gösterecek biri de kaide üzere…
Katiyen. Bizim bu biçimde şayet babamın imkânı olmasa, otomobilimiz olmasaydı bu biçimde nasıl gidip gelecektim? Bırakmak zorunda kalacaktım, farklı bir hayat seçecektim. Diyecektim ki; “Futbol olmuyor, okuyayım, baba mesleğine devam edeyim.” Babanla birlikte ya da kendin ne okuyabiliyorsan… Ancak işte söylemiş olduğiniz üzere her vakit bir destekçi gerekiyor. Ailem benim en büyük destekçimdi.
Harry Potter hareketi
Bende 0.25 astigmat başlangıcı var. Gözlerim epey fazla yoruluyor, sulanıyor. Bu yüzden gözlerimi dinlendirmek maksadıyla gözlük takıyorum. Oradan bir benzerlik oluşturdular. Vakit zaman aile ve arkadaş ortamlarında da bana söylüyorlardı. daha sonra gözlüklü fotoğraflarım çıkınca taraftarlarımız da bu mevzuda epey benzetmeler yaptı, bundan daha sonra biz de kendi ortamızda toplumsal medya grubumla, menajerimle (Menajerim bununla birlikte avukatım ve danışmanım üzere. Her şeyimi konuşuruz Erkut Abi’yle) oturduk, bir şeyler bulmamız lazım, senin imajını oluşturmamız lazım diye. Bu aklımıza geldi. Çok da hoş oldu. Hoş bir golün üzerine olması da epeyce manalıydı.
Bodrum’da, Başakşehir’in altyapısında, Karacabey’de bir arada oynadığın arkadaşlarını düşün… Şu anki yerlerini düşün, bir de gelebileceği yerleri düşün…
Çok fazla yetenekli futbolcu var, alt lig olarak gözüküyor lakin tahminen Üstün Lig’de oynayanlardan da daha yetenekli futbolcular da var alt ligde. Ancak şöyleki bir durum var, muhakkak bir kademe atladıktan daha sonra yetenekten öteki şeyler ortaya çıkıyor. Profesyonellik ortaya çıkmaya başlıyor, hayata bakışın değişiyor. Futbolu bir iş olarak görmen gerekiyor. Ben artık alt liglerdeki oyuncuları küçümsemiyorum asla. Benim üzere olan lakin şu an muhteşem ligde olan bir sürü benim üzere profesyonel olan bir sürü futbolcu da vardır ancak nitekim üstün ligde oynayabilmen için harika lig düzeyindeki herkes için futbol bir iş haline geliyor.
Apayrı bir bakış açısı gerekli, değil mi?
İş haline dönüyor artık. Gereği her neyse yapman kaide. Profesyonel bir hayat yaşaman gerekiyor. örneğin hakikaten harika ligde yahut futbolcu olmaya karar verdiysen ömründen ödün vereceksin diye düşünüyorum.
Senin o bahiste hayli yeterli bir örnek olduğunu duyduk..
Ben ufak yaştan beri uykuma fazlaca ehemmiyet veririm. Atıyorum, dışarıda geziyorsam saatleri muhakkaktır, yediklerim aşikardır, dinlenme sürelerim belirlidir. Aslında robot üzere yaşama tabiri vardır ya, futbolcu isen biraz o denli yaşamak zorundasın. Bir yerlere gelebilmek için kaide bu. Tabi ki, diyelim ki bir yerlere geldin, bu yaşantını yinedan eskiye çevirirsen eskiye dönersin, bunu da bırakmaman gerekiyor. Muhakkak bir sistem oluşturacaksın, kendi ömründe muhakkak kuralların olacak, o denli ilerleyeceksin ki başarılı olacaksın.
Sende bu şuur vakit içinde mı oluştu?
Aslında galiba benim üretimde var bu. örneğin ailece oturuyoruz, akrabalar gelmiş, sohbet ediliyor konutta, saat 21.00 olduğunda uykum var deyip çıkıp yatağıma giderdim. Babam otur oğlum dese de, dayanamıyorum derdim, gidip uyurdum. Ben bunu ufakken hazırlamışım demek. Futbolculuk gayem olduğu için yaptım demiyorum ancak küçükken de bu biçimdeydim. Hayat stilim bu biçimdeydi. Kendime bakmayı seviyordum. Kendime kurallar koyma alışkanlığı küçükten oluşmuştu. Şu an tahminen daha fazladır koyduğum kurallar…
Fakat maksat de koymuşsun beraberinde…
Başakşehir’e geldiğim gün maksadım aşikardı: Harika Lig’de oynamak. Ve tabi ki Avrupa’ya gidebilmek, ülkemi Avrupa’da temsil edebilmek…
Geriye dönüp baktığında kritik devirlerde verdiğiniz kararlar daima doğruymuş…
Evet, fazlaca şükür ki verdiğim kararlar hakikat çıktı. Zıt de tepebilirdi. Yani siz de söylemiş olduniz, benim üzere binlerce, tahminen de daha fazla insan vardır bu kararları verip tam karşıtı hayatları olmuştur. Futbolu bırakmak zorunda kalmışlardır. Benimki fazlaca şükür hoş geçti.
Erzincan’da epey büyük bir performans gösterdin ve epeyce fazla ilgi odağı oldun, aslında fazlaca grup istedi o periyot. Ancak sen Galatasaray’ı seçtin. Galatasaray’ı seçerken Galatasaraylı mıydın, olaya büsbütün profesyonel mi baktın bilmiyoruz lakin yani o da kıymetli bir dönüm noktası olmuş senin için…
Ben çocukluğumda aslına bakarsan Galatasaray’ı tutuyordum. Çok büyük sempatim vardı fakat ben bu sonucu ailemle konuşarak aldım. Galatasaray’da daha hayli baht bulabileceğimi de düşündüm. Şöyle ki, bu biçimde Fatih Hoca başımızdaydı. Fatih Hoca bizimle bağlantıya geçti. Gürcan Hoca bizi aramıştı, direkt ailemle konuştu Gürcan Hoca. Babamla bağlantıya geçtiler, menajerim vardı ancak ailemle görüştüler. Bu benim için epey kıymetliydi. bu biçimdelar yaşım epeyce ufak değil. 21 yaşındaydım fakat bağlantısı ailemle yapmaları bana verdiklerini kıymeti gösterdi. Harika Ligde hayli kulüple görüştüm. Galatasaray’dan daha fazla para veren kulüpler bile oldu lakin ben mesleğim için seçtim. Ben şu biçimde düşünmüştüm, aileme de onu söylemiştim: “Ben aşikâr bir periyot kaybettim. 2-3 sene kaybettim alt liglerde oynama mecburiyetinden dolayı. Bu süreyi en çabuk nerede kapatabilirim diye düşündüm ve Galatasaray’da bu süreyi epey daha çabuk kapatabileceğimi, Fatih Hocamla, kadromla, düzgün futbolcularla âlâ ekiple bu süreyi daha da kısaltabilirim ve hedeflediğim yerlere daha çabuk ulaşabilirim diye düşünüyorum.” Çok şükür; geldiğim yerden dolayı şu an verdiğim kararda ne kadar yanlışsız olduğunu görüyorum.
Artık bağımsız da karar veriyorsun gördüğüm kadarıyla…
Mutlaka. Ben 30-35 yaşıma da gelsem de bir sonucu ailemle bir arada veririm. Ancak en sonda, yastığa başımı koyduğum vakit, her şeyi süzgeçten geçiririm, son sonucu orada veririm. Alışılmış ki istişare, birlikte konuşmak, aileye danışmak epeyce kıymetli lakin en son sonucu bir daha sen veriyorsun. Sonuçta senin hayatın.
Babanla baş başa kaldığınız vakit, o otomobilin ardında uyuyarak İstanbul’a gittiğiniz vakit içinderı konuşuyor musunuz?
bu biçimde eski günleri konuşup duygulandığımız epeyce oluyor. Geçenlerde Galatasaray’da ulusal gruba seçildikten daha sonra babama “Hayal edebiliyor muydun bunu?” demiştim. Babam da bana “İnanmayacaksın fakat sen ilkokul futbol kadrolarında oynadığın vakit bile ben bugünleri hayal edebiliyordum” dedi.
Katılıkta daha fazlasını da hayal etmiştir, ediyordur…
Sahiden babamın dediğine inanıyorum, zira hayal edebiliyordu. İnanmasa tahminen bu kadar peşimden koşmazdı. Sonuna kadar inandı. Tahminen de bana benden bile daha fazlaca güveniyordu. Şu an bile bana inanılmaz şeyler söylüyor. “Baba o kadar da değil” diyorum. “Oğlum; sen de benim kadar kendine güvensen hayli daha farklı olacak” diyor. Çok duygulanıyoruz konuştuğumuz vakit, nereden nereye diye. Erzincan’da benim maçlarıma gelirdi: Türkiye’nin bir ucu. Artık Ali Sami Yen Stadı’ndaki maçlara geliyor. Tribünden kimi vakit bakıyorum ona, duygulandığını nazaranbiliyorum o bana epeyce memnunluk veriyor. Ailem maçlara geliyor ve onların memnunluğu, sevinci benim için her şeye bedel.
Kocaeli’ne gittiğinde birinci kulübünü ziyaret ettiğini söylemiştin. Sen de onlara örnek oluyorsun şimdi…
Kocaeli’ne gittiğimde her vakit ziyaret ederim onları. Onlar futbol okulu oldu, sıradan gelişti. Çocuklar beni idol olarak görüyorlar. Benim oradan çıktığımı, oradan hayat öykümün başladığını biliyorlar. Bu bence fazlaca hoş bir şey. Oradaki çocuklara imkânsız olarak görülüyor. Onların da savaşabilmesi için, futbolda başarılı olabileceklerine inanmaları için hoş bir örnek. Küçük çocuklara, alt ligdeki futbolculara bu manada örnek olabilmek benim için hayli manalı.
Galatasaray’da fazlaca süratli bir yükseliş gösterdin. Oynadığın mevkiler değişmiş. Forvet gerisinden kanata giden bir yol. Şu an kendine futbolcu olarak baktığında yanlışsız yerde mi görüyorsun konum olarak, oyun olarak?
Ben yalnızca bir mevki ile kendimi sınırlandırmıyorum. Bu bence kıymetli bir şey. Yeri geldiği vakit forvet gerisinde da oynayabileceğimi düşünüyorum lakin şu anki mevkiim kanat, özelliklerim manasında hakikat mevkide oynadığımı düşünüyorum. Lakin oyundaki sistem manasıyla vakit zaman oyun ortasında değişiklerde oraya kendimi adapte edebileceğimi de düşünüyorum. Zira kendimi aşikâr bir kanat olarak lanse etmiyorum ya da ona yönlendirmiyorum. Yalnızca atıyorum, suratım var, hızlıyım diye kanat oynayabilirim diye düşünmüyorum. bu biçimdelarda farklı mevkilerde oynadığım için bu bana ziyadesiyle özellik katmış olabilir. Vakit zaman alt yaş kümelerinde farklı mevkilerde, hatta orta alanda bile oynadım ancak fazlaca değil tabi ki. Bunları alt yaşlarda oynamış olmak, farklı mevkilerde benim özelliklerime farklı farklı şeyler katmış olabilir.
Bir futbolcu kendini nasıl geliştirir? İdmanda mı, meskenine gittiğinde mi, oburlarının maçını izlediğin de mi? Kendisinin nasıl oynadığını kıymetlendirerek mi? Sen ne yaparsın?
Şöyle bir durum var; natürel ki evvela yetenek en büyük etken. Yetenekliyseniz bence idmanda kendinize farklı maksatlar koymalısınız. Atıyorum, ben Galatasaray’a birinci geldiğimde Galatasaray’daki eksiklerim epeyce fazlaydı. Fakat ben antrenmanda hocalarımla, kadro arkadaşlarımla kendimi geliştirmek üzerine epey fazla çalıştım. Futbolcu, en evvel eksiklerini bilmeli, örneğin özeleştiriye açık olmalı. Kendinde eksikler her neyse onun üzerine gitmeli. Kuvvet mi? Aksi ayağı mı? Yahut oyun bilgisi, oyun görüşü mü eksik? Bunların üzerine gidip kendini geliştirmek hayli kıymetli.
Maç izlemek?
Vakit zaman maç izlemek de futbolcuyu hayli fazla geliştirebilir. Ben kendi maçlarımı maçtan daha sonrasında vakit kaybetmeden, 90 dakikasını baştan sona izlerim. Zira yanlışlarımı birebir bakılırsabilmek isterim. daha sonrasında konuşurum hocalarımla, ailemle eksiklerim üzerine. Zira maçtan çıktıktan daha sonra o konumları dışarıdan izlemediğiniz için tam algılayamayabiliyorsunuz. Ancak 90 dakikayı izledikten daha sonra her şeye hâkim olabiliyorsunuz. Ben de maçtan daha sonra, izledikten daha sonra oturuyorum hocalarımla konuşuyorum. Şurada kusurum varmış, şurada eksiğim varmış. Evet hocam, ben de izledim orada daha farklı bir şey yapabilirmişim diye her maç kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Tabi ki şu an eksiklerimiz yok mu, her vakit var. Futbolcunun bence hududu yoktur. Her vakit bir eksiği, her vakit üstüne katabileceği bir, üstüne koyabileceği bir özellik vardır. Atıyorum; ben atak oyuncusuyum, savunma manasında da kendimi daha fazla geliştirmeliyim. Geriye gelmek zorundasın. Artık bu futbol epeyce değişti. Ben atak oyuncusuyum, savunmaya gelmem diye bir şey yok. Ekip arkadaşların savunma yaparken sen izleyemezsin. Sen de onlara yardım etmek zorundasın. Dediğim üzere kendini her an, her mevzuda geliştirebilirsin.
Galatasaray’da en zorlandığın anlar Marcao ile arbede ettiğin anlar mıydı?
Nitekim sıkıntı bir andı.
Zordu lakin güzel aştınız.
Aşmak zorundaydım zira. O husus ile ilgili hiç konuşmadım fazlaca da konuşmak istemiyorum lakin o mevzuyu aşmak zorundaydım ve aştım. Kendi önüme, geleceğime baktım. Öbür hiç bir şey düşünmedim.
Galatasaray’da oynamak hakikaten hayli büyük baskı da getiriyor, taraftar bir taraftan, medya bir taraftan, kulübün içi… Bir futbolcu bunlardan kendini nasıl izole edebilir ya da ne yapıyorsunuz da yalnızca oyununuza bakabiliyorsunuz ya da bakabiliyor musunuz?
Şu an bulunduğumuz durum tabi ki fazlaca büyük hüsran hepimiz için. Galatasaray taraftarı, futbolcusu, yöneticiler Galatasaraylı olan herkes Galatasaray’ın şu andaki durumundan şikayetçi. Bilhassa biz futbolcular. olağan olarak bunu değiştirmek için alana çıkıyoruz. Şu andaki pozisyonumuzu daha farklı yere getirebilmek için epey fazla çalışıyoruz, birlikte epey fazla konuşuyoruz. Bulunduğumuz durumu hak ettiğimizi de düşünmüyorum. Bu dönem şanssızlık da biraz bizim peşimizi hiç bırakmadı bu manada. Avrupa’da hayli hoş maçlar çıkartıp lige gelip fazlaca puan kaybettik, bunlar bizi fazlaca düşürdü ve bir an gelip tabi profesyonel bir futbolcuysan bunlar bir mazeret olamaz fakat mental olarak bu düşüşü yanlışsız yönetemediğimizi düşünüyorum futbolcu olarak. Bu manada bu gidişata dur diyecek tek küme da biz futbolcularız.
Kendi aranızda konuşuyor musunuz?
Daima konuşuyoruz. Her maçtan evvel, maçtan daha sonra… Şu anda bulunduğumuz durumu en çok istemeyen biziz. Taraftar tabi ki üzülüyor, onların ıstırabına biz de epey üzülüyoruz ancak biz de bu durumdan hiç memnun değiliz. Çok üzülüyoruz. Ailemizle bile konuşurken mahcup oluyoruz, hissediyoruz zira o kadar makus bir durumdayız ki hem Galatasaray taraftarına mahcubuz hem sevdiklerimize birebir vakitte ailemize…
Üzerinizdeki büyük baskı ile nasıl başa çıkıyorsun?
Baskı tabi ki olması lazım. Büyük bir kulüpteysen baskıyı her vakit hissetmelisin. Öteki türlü Galatasaray üzere büyük bir kulüpte olduğunun farkına varmazsın. Baskı nasıl bir baskı; o değerli. Tahminen de hiç bir vakit Galatasaray tarihinde yaşanmayacak bir periyodu yaşıyoruz. Bu da bizim dönemimize denk geldi. Ancak dediğim üzere bunu da aşmak futbolcunun elinde. Alana çıktığımızda başımızı yalnızca alana verebilmeliyiz. Tabi ki maç bittikten daha sonra o yükleri sırtına alabilirsin lakin maçlara çıkıyoruz. Ben maçtan evvel yazılanları, çizilenleri okumam. Okumamalısın ki ömrüne devam edebilmelisin. Güzel yazanlar da sağ olsunlar, makûs yazanlar da… Düzgüne bakıyorsan berbata de bakarsın. Makus olduğun vakit da bakarsın. Bunun ayrımını yapman gerekiyor. O yüzden ben kendi adıma konuşayım; alana çıktığım vakit dışarıda yaşadığım şeyleri; aile, arkadaş ortamında yaşadığım şeyleri; taraftar nezdinde yaşadığım şeyleri bir tarafa koyuyorum. O denli alana çıkıyorum. Başarılı olmak istiyorsam bunu yapmamız lazım.
“Biyografileri seviyorum”
Ben biyografi şeklinde sinema izlemeyi fazlaca seviyorum. Hayat öyküleri ya… Ben kendi hayat öykümü enteresan bulduğum için farklı hayat öykülerinden uyarlanan sinemaları fazlaca seviyorum. Michael Jordan’ın Last Dance epey hoştu. En son Neymar’ın öyküsü çıktı. Neymar, benim aksime hayli farklı bir karaktere ve yapıya sahip. Ancak epey başarılı buluyorum. Baktığın vakit epey baskı var üzerinde, epeyce eleştiriliyor yaptığı her hareketten dolayı ancak o kadar eleştirilip sonraki gün maça çıkıp başarılı olabilmek bence hayli büyük özellik. Futbolculuğunun haricinde mental olarak da fazlaca güçlü olmak zorundasın futbolda. Zira taraftarın baskısı, medyanın baskısı, ailevi problemlerin olabilir; hayattaki her şey olabilir lakin alana çıktığın vakit bunları bir kenara bırakmak zorundasın, maçta bir kahır çıkmaması için. Ve bu da epey güç, kolay bir şey değil. Tamam futbolcusun, yalnızca futbolu düşüneceksin demek hayli kolay fakat futbolcunun saha haricinde ne yaşadığını kendisi biliyor yahut etrafı biliyor. Ancak bunları kenarda bırakabilmek bir özellik. Bence futbolcunun en büyük özelliği bu olmalı. Mental olarak her vakit hazır olmalı maçlara.
İşte Kerem Aktüroğlu’nun Galatasaray Mecmuası’na verdiği söyleşi:
Futbola nasıl başladığını okurlarımıza özetlemek gerekirse özetler misin?
Aslında yazılan, çizilen çok şey var ancak ben kendi ağzımdan bu öyküyü fazlaca anlatmadım o yüzden hakikaten anlatmak isterim. Öncelikle, ben Gölcükspor’da futbola başladım. Olağanda şüphesiz sokaklardaki her genç çocuk üzere ben de fazlaca futbol oynadım. Futbol tutkusu, futbol aşkı fazlaca fazlaydı içimde. Babam da bunu en uygun bilenlerdendi. Her vakit takviye verenlerdendi. örneğin okul grubundayken bile her maçıma gelirdi. Yani kent şehir gelmişliği vardır. Şu anda bile geliyor. Düşünün en alttayken bile, düşük düzeydeyken bile geliyordu. Babam benim hakikaten en büyük destekçim. İnanılmaz, inanılmaz dayanağı olmuştur. Yani ben “Pes ettim” dediğim anda bile her vakit gerimde durmuştur. Futbola Gölcükspor’da başladım. Futbol okulunda oynuyorduk evvela. Orada hoş geçiyordu her şey benim için. Futbol okulları halı alanlarda oynanıyor biliyorsunuz. daha sonrasında biz kategori atladık; U16 düzeyine gelmiştik. Hocalarım bu biçimde beni değerlendirmiyordu, benim mevkiimde diğer birini değerlendiriyordu.
Mevkiin neydi?
bu biçimdelar ben forvet gerisi olarak oynuyordum. Forvet başladım birinci futbola. daha sonra forvet ardı, daha sonra da kanat olarak evrildik. daha sonrasında babamla konuştuk. Bizim kendi mahallemizin, oturduğumuz yerin bir kadrosu var. Orada tanıdıklarımız falan vardı. Babam dedi ki; “birlikte buraya gidelim. Sen burada daha başarılı olursun. Burada sana daha hayli talih verecekler. Burada sen daha hayli maç oynayacaksın.” Biraz şöyleki bakılıyordu oraya geçtiğimde; attan inip eşeğe binmek üzere bakılıyordu. Zira Gölcükspor profesyonel bir kulüp, benim gittiğim kulüp amatör bir kulüptü ve alt yaş kategorilerde oynayacaktım. O dönem U16, U17, U19 A gruplarında dört kategoride de oynadım.
70-80’e yakın maç yaptım. bu biçimde yaşım 16 civarlarındaydı. Bunun benim gelişimimde fazlaca büyük etkisinin olduğunu düşünüyorum zira hayli fazla maç oynadım, benden büyüklerle de oynadım. Bana epey büyük deneyim kazandırdı.
İsmi neydi?
Amatör, Hisareyn Spor. Kocaeli’ne gittiğimde oraya daima giderim. Emekleri epeyce bende. Onları asla unutamam o bakımdan benim en büyük gelişimim oydu.
daha sonra Başakşehir seçmeleri…
Evet, biz seçmelere gittik Başakşehir’e. 2014’te sanırım. Seçmeler de hoş geçmişti. Babamla oturuyorduk. Mustafa Sarıgül altyapı sorumlusuydu, dedi ki; “Kerem senle birlikte olmak isteriz, ekibimizde görmek isteriz ancak bizde kalacak yer yok. Altyapı tesisi yok. Ya gidip geleceksin ya da kendine bir yer bulacaksın. Öbür türlü olmaz.”
Sıkıntı bir karar anıymış…
O gün “Tamam. Biz düşünelim” dedik babamla ve oradan çıktık. Ben o gün şunu söylemiştim, hatta babam her seferinde onu söyler, “Baba, benim önümü aç. İleride seni suçlamamı istemiyorsan bana bir biçimde yardımcı ol. Ben burada olmak istiyorum, burada oynamak istiyorum.” Hayallerime bir adım daha yaklaştığımı hissediyordum. Sonuçta üstün lig grubu, onun altyapısında lacağım.
Ve…
İstanbul’da kalmaya karar verdik. sıradan zorlandık bir yer bulmak için. Bir tane yurt üzere bir yer bulmuştuk. İstanbul’da 1 sene yurtta kaldım. Yurt Fatih’te, bizim tesisler Balat’taydı. Yakındı, her sabah kalkıyordum, okula gidiyordum. Okuldan daha sonra tesise gidiyordum. Bir dönem o denli geçti, U17’de oynadım, akabinde birinci profesyonel imzayı attım Başakşehir’e.
daha sonrasında her şey süratli gelişti galiba…
Benim için süratli gelişti, bir o kadar da farklı bir yere döndü. U17’de oynarken bir sene daha sonra A gruba çıktım.16-17 yaşındaydım. A ekipte biraz bocaladım, birkaç eza oldu. İstediğim üzere gitmedi. daha sonra beni kiralık gönderdiler Bodrumspor’a.
Bodrum’da bir yıl kalmışsın?
Bir yıl kiralık oynadım. Bodrum bu biçimde 3.ligdeydi. Ben üç sene 3. ligde oynadım. daha sonrasında Bodrum’da şampiyon olduk, 2.lige çıktık. daha sonrasında tekrar döndüm Başakşehir’e. yenidendan “Güzel bir yıl geçiririm, ekipte olurum” diye düşünüyordum ancak olmadı. Bu sefer beni kiralık göndermek istediler fakat “Erokspor’a gideceksin” dediler. Uyuşmazlık oldu. Beni bu biçimde isteyen kadrolar var 2.ligden, PTT’den. “Kiralık gönderecekseniz bari istediğim kulübe gönderin” dedim. “Yok,” dediler, “Kabul etmiyoruz.” Benim de bir senem vardı, ben de gitmemeye karar verdim.
4 yılı tamamlamak için mi?
3 yıl anlaşmıştık. 18 yaşımdan evvel imzaladığım için 3 yıl anlaşabiliyorduk. 3 yıllık kontratımdan bir sene kaldı. “Ben gitmek istemiyorum oraya” dedim. “bu biçimde gitmezsen takım dışısın. Bir sene egzersiz yapacaksın altyapıda” dediler.
Sıkıntı bir kararmış gerçekten…
Biz o denli bir karar aldık babamla, konuştuk. 1 sene beni Kocaeli’nden İstanbul’a Balat’a her gün egzersizlere getirip götürdü. Antrenmanlarımız sat 09.00’daydı. Sabah 06.30-07.00’de kalkıp kahvaltıyı yolda yapıyorduk. Erkenden çıkıyorduk, trafiğe yakalanmamak için. Gidiyorduk geliyorduk her sabah. Gitmeyince kasvet oluyordu. bu biçimdelar Mustafa Hoca altyapı sorumlusuydu. O da hayli yardımcı oluyordu bana sağ olsun.
Çok sıkıntı bir sene…. Pes etmek fazlaca kolaymış…
O dönem her şey bitmişti ben de. “Baba zorlamanın bir manası yok. Demek ki buraya kadarmış” diyordum. Olmayacak zira. Her sabah kalkıyorum, ruhsal olarak epey çökmüş durumdayım. bu biçimde babam her sabah “Oğlum ben gdolayıyorum seni. Ben zorlanmıyorum, sen niçin zorlanıyorsun? Geçersin otomobilin ardına, uyursun” diye beni daima motive etti. İnanılmaz bir dayanağı oldu. devirde ben bırakmayı bile düşünmüştüm, fazlaca dağılmıştım, ümitsizliğe kapılmıştım. daha sonrasında bir sene oynamadık. Mukavelem bitti. Beni üst liglerden 3.lig harici bir ekiplere gittiğim vakit yetiştirme bedelim çıkıyordu ve yüksek bir fiyat çıkıyordu. O periyot yani 2018- 19 döneminde Üstün Lig’de bir ekibe gitsem yetiştirme bedelim 600 bin, PTT’deki kadrolarda ise 375 bini buluyordu. Alt liglerde, 2.ligde de bu sayı 240 bin idi. Bu paralar bir sene futbol oynayamamış biri için ödenmek istenmiyordu. Ekipler “Bir sene futbol oynamamışsın. Sanki nedir durumun? Diyordu. Ne kadar genç olsan da riskli. Dedim ki; “Bu yetiştirme bedelini ben sıfırlayacağım. İki sene üst üste oynadığım vakit bir sene de evvelinde oynamıştım 3.ligde oynadığın vakit yetiştirme sıfırlanıyormuş, biz bunu TFF’den onaylattık.
Yeni bir karar anı daha…
Babam ile oturduk. Ailem de var tabi annem, ağabeylerim var…
Ağabeylerin?
İki tane abim var, biri 92’li, biri 94’lü, onlar da futbol oynadılar, daha sonra bıraktılar, okudular. Bir abim siyaset bilimi, kamu idaresi okudu. Başkası makine mühendisi oldu. Ailenin futbol tarafını seçen benim yani. Herkes başladı ancak ben devam ettim.
sonucunız ne oldu?
İki sene daha oynamak… Evvel Karacabey’de oynadım, oradan Erzincan’a gittim ve her şey aslında Erzincan’da patladı diyebilirim. Çok hoş bir dönem geçirdim orada. 20 gol atmıştım, kanat oynuyordum. Başakşehir’de kanat oynamaya başladım ben. Başakşehir’e forvet gerisi gitmiştim, kanat oldum, sol açıksağ açık yaptılar. daha sonrasında futbol ömrüm değişik oldu, Erzincan’dan daha sonra…
Fevkalade bir hikaye… Senin yaşadıklarına benzeri hayli örnek vardır herbiçimde…
Daha fazlası vardır aslında. Daha berbatları bile vardır. Ben bırakmadım. Hem babam bana harikulade takviye verdi, tıpkı vakitte ben çok zorladım zorladım, pes etmedim. Tahminen benim üzere olan, bırakan, pes eden illaki vardır. Nitekim güç yani. İnsanın önüne neler çıkabileceğini, neler çıkardıklarını nazaranbiliyorsunuz…
Senin yaşında, yani bu biçimdeki yaştaki futbolculara baban üzere danışmanlık yapacak, yol gösterecek biri de kaide üzere…
Katiyen. Bizim bu biçimde şayet babamın imkânı olmasa, otomobilimiz olmasaydı bu biçimde nasıl gidip gelecektim? Bırakmak zorunda kalacaktım, farklı bir hayat seçecektim. Diyecektim ki; “Futbol olmuyor, okuyayım, baba mesleğine devam edeyim.” Babanla birlikte ya da kendin ne okuyabiliyorsan… Ancak işte söylemiş olduğiniz üzere her vakit bir destekçi gerekiyor. Ailem benim en büyük destekçimdi.
Harry Potter hareketi
Bende 0.25 astigmat başlangıcı var. Gözlerim epey fazla yoruluyor, sulanıyor. Bu yüzden gözlerimi dinlendirmek maksadıyla gözlük takıyorum. Oradan bir benzerlik oluşturdular. Vakit zaman aile ve arkadaş ortamlarında da bana söylüyorlardı. daha sonra gözlüklü fotoğraflarım çıkınca taraftarlarımız da bu mevzuda epey benzetmeler yaptı, bundan daha sonra biz de kendi ortamızda toplumsal medya grubumla, menajerimle (Menajerim bununla birlikte avukatım ve danışmanım üzere. Her şeyimi konuşuruz Erkut Abi’yle) oturduk, bir şeyler bulmamız lazım, senin imajını oluşturmamız lazım diye. Bu aklımıza geldi. Çok da hoş oldu. Hoş bir golün üzerine olması da epeyce manalıydı.
Bodrum’da, Başakşehir’in altyapısında, Karacabey’de bir arada oynadığın arkadaşlarını düşün… Şu anki yerlerini düşün, bir de gelebileceği yerleri düşün…
Çok fazla yetenekli futbolcu var, alt lig olarak gözüküyor lakin tahminen Üstün Lig’de oynayanlardan da daha yetenekli futbolcular da var alt ligde. Ancak şöyleki bir durum var, muhakkak bir kademe atladıktan daha sonra yetenekten öteki şeyler ortaya çıkıyor. Profesyonellik ortaya çıkmaya başlıyor, hayata bakışın değişiyor. Futbolu bir iş olarak görmen gerekiyor. Ben artık alt liglerdeki oyuncuları küçümsemiyorum asla. Benim üzere olan lakin şu an muhteşem ligde olan bir sürü benim üzere profesyonel olan bir sürü futbolcu da vardır ancak nitekim üstün ligde oynayabilmen için harika lig düzeyindeki herkes için futbol bir iş haline geliyor.
Apayrı bir bakış açısı gerekli, değil mi?
İş haline dönüyor artık. Gereği her neyse yapman kaide. Profesyonel bir hayat yaşaman gerekiyor. örneğin hakikaten harika ligde yahut futbolcu olmaya karar verdiysen ömründen ödün vereceksin diye düşünüyorum.
Senin o bahiste hayli yeterli bir örnek olduğunu duyduk..
Ben ufak yaştan beri uykuma fazlaca ehemmiyet veririm. Atıyorum, dışarıda geziyorsam saatleri muhakkaktır, yediklerim aşikardır, dinlenme sürelerim belirlidir. Aslında robot üzere yaşama tabiri vardır ya, futbolcu isen biraz o denli yaşamak zorundasın. Bir yerlere gelebilmek için kaide bu. Tabi ki, diyelim ki bir yerlere geldin, bu yaşantını yinedan eskiye çevirirsen eskiye dönersin, bunu da bırakmaman gerekiyor. Muhakkak bir sistem oluşturacaksın, kendi ömründe muhakkak kuralların olacak, o denli ilerleyeceksin ki başarılı olacaksın.
Sende bu şuur vakit içinde mı oluştu?
Aslında galiba benim üretimde var bu. örneğin ailece oturuyoruz, akrabalar gelmiş, sohbet ediliyor konutta, saat 21.00 olduğunda uykum var deyip çıkıp yatağıma giderdim. Babam otur oğlum dese de, dayanamıyorum derdim, gidip uyurdum. Ben bunu ufakken hazırlamışım demek. Futbolculuk gayem olduğu için yaptım demiyorum ancak küçükken de bu biçimdeydim. Hayat stilim bu biçimdeydi. Kendime bakmayı seviyordum. Kendime kurallar koyma alışkanlığı küçükten oluşmuştu. Şu an tahminen daha fazladır koyduğum kurallar…
Fakat maksat de koymuşsun beraberinde…
Başakşehir’e geldiğim gün maksadım aşikardı: Harika Lig’de oynamak. Ve tabi ki Avrupa’ya gidebilmek, ülkemi Avrupa’da temsil edebilmek…
Geriye dönüp baktığında kritik devirlerde verdiğiniz kararlar daima doğruymuş…
Evet, fazlaca şükür ki verdiğim kararlar hakikat çıktı. Zıt de tepebilirdi. Yani siz de söylemiş olduniz, benim üzere binlerce, tahminen de daha fazla insan vardır bu kararları verip tam karşıtı hayatları olmuştur. Futbolu bırakmak zorunda kalmışlardır. Benimki fazlaca şükür hoş geçti.
Erzincan’da epey büyük bir performans gösterdin ve epeyce fazla ilgi odağı oldun, aslında fazlaca grup istedi o periyot. Ancak sen Galatasaray’ı seçtin. Galatasaray’ı seçerken Galatasaraylı mıydın, olaya büsbütün profesyonel mi baktın bilmiyoruz lakin yani o da kıymetli bir dönüm noktası olmuş senin için…
Ben çocukluğumda aslına bakarsan Galatasaray’ı tutuyordum. Çok büyük sempatim vardı fakat ben bu sonucu ailemle konuşarak aldım. Galatasaray’da daha hayli baht bulabileceğimi de düşündüm. Şöyle ki, bu biçimde Fatih Hoca başımızdaydı. Fatih Hoca bizimle bağlantıya geçti. Gürcan Hoca bizi aramıştı, direkt ailemle konuştu Gürcan Hoca. Babamla bağlantıya geçtiler, menajerim vardı ancak ailemle görüştüler. Bu benim için epey kıymetliydi. bu biçimdelar yaşım epeyce ufak değil. 21 yaşındaydım fakat bağlantısı ailemle yapmaları bana verdiklerini kıymeti gösterdi. Harika Ligde hayli kulüple görüştüm. Galatasaray’dan daha fazla para veren kulüpler bile oldu lakin ben mesleğim için seçtim. Ben şu biçimde düşünmüştüm, aileme de onu söylemiştim: “Ben aşikâr bir periyot kaybettim. 2-3 sene kaybettim alt liglerde oynama mecburiyetinden dolayı. Bu süreyi en çabuk nerede kapatabilirim diye düşündüm ve Galatasaray’da bu süreyi epey daha çabuk kapatabileceğimi, Fatih Hocamla, kadromla, düzgün futbolcularla âlâ ekiple bu süreyi daha da kısaltabilirim ve hedeflediğim yerlere daha çabuk ulaşabilirim diye düşünüyorum.” Çok şükür; geldiğim yerden dolayı şu an verdiğim kararda ne kadar yanlışsız olduğunu görüyorum.
Artık bağımsız da karar veriyorsun gördüğüm kadarıyla…
Mutlaka. Ben 30-35 yaşıma da gelsem de bir sonucu ailemle bir arada veririm. Ancak en sonda, yastığa başımı koyduğum vakit, her şeyi süzgeçten geçiririm, son sonucu orada veririm. Alışılmış ki istişare, birlikte konuşmak, aileye danışmak epeyce kıymetli lakin en son sonucu bir daha sen veriyorsun. Sonuçta senin hayatın.
Babanla baş başa kaldığınız vakit, o otomobilin ardında uyuyarak İstanbul’a gittiğiniz vakit içinderı konuşuyor musunuz?
bu biçimde eski günleri konuşup duygulandığımız epeyce oluyor. Geçenlerde Galatasaray’da ulusal gruba seçildikten daha sonra babama “Hayal edebiliyor muydun bunu?” demiştim. Babam da bana “İnanmayacaksın fakat sen ilkokul futbol kadrolarında oynadığın vakit bile ben bugünleri hayal edebiliyordum” dedi.
Katılıkta daha fazlasını da hayal etmiştir, ediyordur…
Sahiden babamın dediğine inanıyorum, zira hayal edebiliyordu. İnanmasa tahminen bu kadar peşimden koşmazdı. Sonuna kadar inandı. Tahminen de bana benden bile daha fazlaca güveniyordu. Şu an bile bana inanılmaz şeyler söylüyor. “Baba o kadar da değil” diyorum. “Oğlum; sen de benim kadar kendine güvensen hayli daha farklı olacak” diyor. Çok duygulanıyoruz konuştuğumuz vakit, nereden nereye diye. Erzincan’da benim maçlarıma gelirdi: Türkiye’nin bir ucu. Artık Ali Sami Yen Stadı’ndaki maçlara geliyor. Tribünden kimi vakit bakıyorum ona, duygulandığını nazaranbiliyorum o bana epeyce memnunluk veriyor. Ailem maçlara geliyor ve onların memnunluğu, sevinci benim için her şeye bedel.
Kocaeli’ne gittiğinde birinci kulübünü ziyaret ettiğini söylemiştin. Sen de onlara örnek oluyorsun şimdi…
Kocaeli’ne gittiğimde her vakit ziyaret ederim onları. Onlar futbol okulu oldu, sıradan gelişti. Çocuklar beni idol olarak görüyorlar. Benim oradan çıktığımı, oradan hayat öykümün başladığını biliyorlar. Bu bence fazlaca hoş bir şey. Oradaki çocuklara imkânsız olarak görülüyor. Onların da savaşabilmesi için, futbolda başarılı olabileceklerine inanmaları için hoş bir örnek. Küçük çocuklara, alt ligdeki futbolculara bu manada örnek olabilmek benim için hayli manalı.
Galatasaray’da fazlaca süratli bir yükseliş gösterdin. Oynadığın mevkiler değişmiş. Forvet gerisinden kanata giden bir yol. Şu an kendine futbolcu olarak baktığında yanlışsız yerde mi görüyorsun konum olarak, oyun olarak?
Ben yalnızca bir mevki ile kendimi sınırlandırmıyorum. Bu bence kıymetli bir şey. Yeri geldiği vakit forvet gerisinde da oynayabileceğimi düşünüyorum lakin şu anki mevkiim kanat, özelliklerim manasında hakikat mevkide oynadığımı düşünüyorum. Lakin oyundaki sistem manasıyla vakit zaman oyun ortasında değişiklerde oraya kendimi adapte edebileceğimi de düşünüyorum. Zira kendimi aşikâr bir kanat olarak lanse etmiyorum ya da ona yönlendirmiyorum. Yalnızca atıyorum, suratım var, hızlıyım diye kanat oynayabilirim diye düşünmüyorum. bu biçimdelarda farklı mevkilerde oynadığım için bu bana ziyadesiyle özellik katmış olabilir. Vakit zaman alt yaş kümelerinde farklı mevkilerde, hatta orta alanda bile oynadım ancak fazlaca değil tabi ki. Bunları alt yaşlarda oynamış olmak, farklı mevkilerde benim özelliklerime farklı farklı şeyler katmış olabilir.
Bir futbolcu kendini nasıl geliştirir? İdmanda mı, meskenine gittiğinde mi, oburlarının maçını izlediğin de mi? Kendisinin nasıl oynadığını kıymetlendirerek mi? Sen ne yaparsın?
Şöyle bir durum var; natürel ki evvela yetenek en büyük etken. Yetenekliyseniz bence idmanda kendinize farklı maksatlar koymalısınız. Atıyorum, ben Galatasaray’a birinci geldiğimde Galatasaray’daki eksiklerim epeyce fazlaydı. Fakat ben antrenmanda hocalarımla, kadro arkadaşlarımla kendimi geliştirmek üzerine epey fazla çalıştım. Futbolcu, en evvel eksiklerini bilmeli, örneğin özeleştiriye açık olmalı. Kendinde eksikler her neyse onun üzerine gitmeli. Kuvvet mi? Aksi ayağı mı? Yahut oyun bilgisi, oyun görüşü mü eksik? Bunların üzerine gidip kendini geliştirmek hayli kıymetli.
Maç izlemek?
Vakit zaman maç izlemek de futbolcuyu hayli fazla geliştirebilir. Ben kendi maçlarımı maçtan daha sonrasında vakit kaybetmeden, 90 dakikasını baştan sona izlerim. Zira yanlışlarımı birebir bakılırsabilmek isterim. daha sonrasında konuşurum hocalarımla, ailemle eksiklerim üzerine. Zira maçtan çıktıktan daha sonra o konumları dışarıdan izlemediğiniz için tam algılayamayabiliyorsunuz. Ancak 90 dakikayı izledikten daha sonra her şeye hâkim olabiliyorsunuz. Ben de maçtan daha sonra, izledikten daha sonra oturuyorum hocalarımla konuşuyorum. Şurada kusurum varmış, şurada eksiğim varmış. Evet hocam, ben de izledim orada daha farklı bir şey yapabilirmişim diye her maç kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Tabi ki şu an eksiklerimiz yok mu, her vakit var. Futbolcunun bence hududu yoktur. Her vakit bir eksiği, her vakit üstüne katabileceği bir, üstüne koyabileceği bir özellik vardır. Atıyorum; ben atak oyuncusuyum, savunma manasında da kendimi daha fazla geliştirmeliyim. Geriye gelmek zorundasın. Artık bu futbol epeyce değişti. Ben atak oyuncusuyum, savunmaya gelmem diye bir şey yok. Ekip arkadaşların savunma yaparken sen izleyemezsin. Sen de onlara yardım etmek zorundasın. Dediğim üzere kendini her an, her mevzuda geliştirebilirsin.
Galatasaray’da en zorlandığın anlar Marcao ile arbede ettiğin anlar mıydı?
Nitekim sıkıntı bir andı.
Zordu lakin güzel aştınız.
Aşmak zorundaydım zira. O husus ile ilgili hiç konuşmadım fazlaca da konuşmak istemiyorum lakin o mevzuyu aşmak zorundaydım ve aştım. Kendi önüme, geleceğime baktım. Öbür hiç bir şey düşünmedim.
Galatasaray’da oynamak hakikaten hayli büyük baskı da getiriyor, taraftar bir taraftan, medya bir taraftan, kulübün içi… Bir futbolcu bunlardan kendini nasıl izole edebilir ya da ne yapıyorsunuz da yalnızca oyununuza bakabiliyorsunuz ya da bakabiliyor musunuz?
Şu an bulunduğumuz durum tabi ki fazlaca büyük hüsran hepimiz için. Galatasaray taraftarı, futbolcusu, yöneticiler Galatasaraylı olan herkes Galatasaray’ın şu andaki durumundan şikayetçi. Bilhassa biz futbolcular. olağan olarak bunu değiştirmek için alana çıkıyoruz. Şu andaki pozisyonumuzu daha farklı yere getirebilmek için epey fazla çalışıyoruz, birlikte epey fazla konuşuyoruz. Bulunduğumuz durumu hak ettiğimizi de düşünmüyorum. Bu dönem şanssızlık da biraz bizim peşimizi hiç bırakmadı bu manada. Avrupa’da hayli hoş maçlar çıkartıp lige gelip fazlaca puan kaybettik, bunlar bizi fazlaca düşürdü ve bir an gelip tabi profesyonel bir futbolcuysan bunlar bir mazeret olamaz fakat mental olarak bu düşüşü yanlışsız yönetemediğimizi düşünüyorum futbolcu olarak. Bu manada bu gidişata dur diyecek tek küme da biz futbolcularız.
Kendi aranızda konuşuyor musunuz?
Daima konuşuyoruz. Her maçtan evvel, maçtan daha sonra… Şu anda bulunduğumuz durumu en çok istemeyen biziz. Taraftar tabi ki üzülüyor, onların ıstırabına biz de epey üzülüyoruz ancak biz de bu durumdan hiç memnun değiliz. Çok üzülüyoruz. Ailemizle bile konuşurken mahcup oluyoruz, hissediyoruz zira o kadar makus bir durumdayız ki hem Galatasaray taraftarına mahcubuz hem sevdiklerimize birebir vakitte ailemize…
Üzerinizdeki büyük baskı ile nasıl başa çıkıyorsun?
Baskı tabi ki olması lazım. Büyük bir kulüpteysen baskıyı her vakit hissetmelisin. Öteki türlü Galatasaray üzere büyük bir kulüpte olduğunun farkına varmazsın. Baskı nasıl bir baskı; o değerli. Tahminen de hiç bir vakit Galatasaray tarihinde yaşanmayacak bir periyodu yaşıyoruz. Bu da bizim dönemimize denk geldi. Ancak dediğim üzere bunu da aşmak futbolcunun elinde. Alana çıktığımızda başımızı yalnızca alana verebilmeliyiz. Tabi ki maç bittikten daha sonra o yükleri sırtına alabilirsin lakin maçlara çıkıyoruz. Ben maçtan evvel yazılanları, çizilenleri okumam. Okumamalısın ki ömrüne devam edebilmelisin. Güzel yazanlar da sağ olsunlar, makûs yazanlar da… Düzgüne bakıyorsan berbata de bakarsın. Makus olduğun vakit da bakarsın. Bunun ayrımını yapman gerekiyor. O yüzden ben kendi adıma konuşayım; alana çıktığım vakit dışarıda yaşadığım şeyleri; aile, arkadaş ortamında yaşadığım şeyleri; taraftar nezdinde yaşadığım şeyleri bir tarafa koyuyorum. O denli alana çıkıyorum. Başarılı olmak istiyorsam bunu yapmamız lazım.
“Biyografileri seviyorum”
Ben biyografi şeklinde sinema izlemeyi fazlaca seviyorum. Hayat öyküleri ya… Ben kendi hayat öykümü enteresan bulduğum için farklı hayat öykülerinden uyarlanan sinemaları fazlaca seviyorum. Michael Jordan’ın Last Dance epey hoştu. En son Neymar’ın öyküsü çıktı. Neymar, benim aksime hayli farklı bir karaktere ve yapıya sahip. Ancak epey başarılı buluyorum. Baktığın vakit epey baskı var üzerinde, epeyce eleştiriliyor yaptığı her hareketten dolayı ancak o kadar eleştirilip sonraki gün maça çıkıp başarılı olabilmek bence hayli büyük özellik. Futbolculuğunun haricinde mental olarak da fazlaca güçlü olmak zorundasın futbolda. Zira taraftarın baskısı, medyanın baskısı, ailevi problemlerin olabilir; hayattaki her şey olabilir lakin alana çıktığın vakit bunları bir kenara bırakmak zorundasın, maçta bir kahır çıkmaması için. Ve bu da epey güç, kolay bir şey değil. Tamam futbolcusun, yalnızca futbolu düşüneceksin demek hayli kolay fakat futbolcunun saha haricinde ne yaşadığını kendisi biliyor yahut etrafı biliyor. Ancak bunları kenarda bırakabilmek bir özellik. Bence futbolcunun en büyük özelliği bu olmalı. Mental olarak her vakit hazır olmalı maçlara.